Προκλητικός ο 33χρονος πιλότος, είπε ότι φοβήθηκε για τη σωματική ακεραιότητα της μικρής Λυδίας και ότι επί πέντε λεπτά είχε ανέβει πάνω στην Καρολάιν, για να την ηρεμήσει – «Βροχή» οι ερωτήσεις από την έδρα
Ο ίδιος έδωσε «μάχη» για να αποδείξει ότι τέλεσε το έγκλημα εν βρασμώ, ότι έχασε τον έλεγχο από μια ακόμη έξαρση θυμού της κοπέλας και ότι επί πέντε λεπτά «είχε ανέβει πάνω της», για να την ηρεμήσει! Δέχθηκε, ωστόσο, «βροχή» ερωτήσεων από την πρόεδρο για το πώς οδήγησε τη «γυναίκα που λάτρευε» στον θάνατο και δεν σκέφτηκε για πέντε ολόκληρα λεπτά, που βρισκόταν πάνω της, ότι την σκοτώνει και ότι στερεί από την κόρη τους τη μητέρα της.
«Δεν υπάρχει λογική. Και εγώ δεν έχω απαντήσεις ακόμη, προσπαθούσα να την ηρεμήσω, να λήξει το περιστατικό, να πει μια συγνώμη σε εμένα και τη Λυδία γι’ αυτά που περάσαμε πριν» απάντησε.
Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος επαναλάμβανε συνεχώς πως εκείνη τη νύχτα, με αφορμή ένα ακόμη ξέσπασμα θυμού που είχε η 21χρονη Καρολάιν, ένιωσε για πρώτη φορά ότι «μπορεί να πάρει η μπάλα» και τη Λυδία. Όπως είπε, αυτό το κατάλαβε, όταν η κοπέλα απώθησε το παιδί.
Ωστόσο, υπέπεσε πολλές φορές σε αντιφάσεις, κάτι που επισήμανε και η πρόεδρος του δικαστηρίου, η οποία στάθηκε ιδιαίτερα στις αμφίσημες τοποθετήσεις του κατηγορουμένου για τον χαρακτήρα της συζύγου του, την οποία από τη μία σχεδόν παρουσίασε ως επικίνδυνη και από την άλλη ως τέλεια μητέρα.
«Κύριε Αναγνωστόπουλε, είτε είναι υπεροχή με το παιδί της είτε δεν είναι» είπε η πρόεδρος στον κατηγορούμενο, θέλοντας να καταδείξει ότι τα δυο αυτά μαζί -δηλαδή να νιώθει φόβο για το παιδί του εξαιτίας της μητέρας του και να πιστεύει παράλληλα ότι ήταν και τέλεια μητέρα, δεν μπορούν να συμβαδίσουν. «Όταν κατάλαβα ότι ήταν νεκρή, άρχισα να τραβάω τα μαλλιά μου» ανέφερε.
«Έκλαιγα, την ακουμπούσα, την κοιτούσα, ήμουν σε πλήρη σύγχυση… Δεν μπορούσα να καταλάβω πως άφησα εγώ να συμβεί αυτό το πράγμα» προσέθεσε.
«Μέσα στα νεύρα»
Αρχίζοντας από την παραμονή του εγκλήματος, ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος ανέφερε ότι η Καρολάιν είχε επιστρέψει από ένα ραντεβού με μια φίλη της «μέσα στα νεύρα». «Μου είπε καλά “τάισέ την και κάνε ο,τι θέλεις, εγώ πάω για ύπνο”. Και εγώ έμεινα με τη μικρούλα» ανέφερε ο κατηγορούμενος.
Και συνέχισε: «Ήταν ο προπομπός ενός ακόμη ξεσπάσματος. Ήξερα τι θα έρθει… Ήξερα ότι δεν πρέπει να ρίξω και εγώ λάδι στη φωτιά. Το συνηθισμένο που θα έκανα, ήταν να περιμένω και μετά από 45 λεπτά θα μου έστελνε ένα μήνυμα… Δυστυχώς, εκείνο το βράδυ δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Πίστευα και ακόμα το πιστεύω ότι περάσαμε πάρα πολλά. Είχαμε απόλυτη ταύτιση, από την πιο μικρή λεπτομέρεια μέχρι όλα μας τα όνειρα. Η Καρολάιν είναι αναντικατάστατη και είναι ο άνθρωπός μου. Κάποια στιγμή μου ήρθαν δύο μηνύματα. Στο ένα μου έλεγε “you stupid”. Δεν το έκανε ως βρίσιμο».
Πρόεδρος: Βρίσιμο είναι…
Κατηγορούμενος: Δεν το παρεξήγησα ούτε το έλαβα σοβαρά υπόψη μου. Μετά μου έστειλε δεύτερο μήνυμα, που μου είπε, αναφερόμενη στη μικρούλα: «Μη μου τη φέρεις πάνω ή μη …». Θεώρησα ότι ήταν ένα μήνυμα για να με πληγώσει… Γιατί δεν της έδωσα το παιδί, που μου το ζήτησε δύο φορές….Τώρα που ξανακοιτώ αυτή τη μέρα, θα έπρεπε να πάρω έναν συνάδελφο να τον βγάλω από το ρεπό του. Εκείνη την στιγμή δεν σκέφτηκα έτσι…. Το μήνυμα αυτό ήταν στο πλαίσιο των εξάρσεων. Ήταν ένας άνθρωπος στεναχωρημένος. Είναι ένας καλός άνθρωπος σε σύγχυση. Δεν απάντησα στο μήνυμα. Άφησα λίγη ώρα να περάσει. Δεν θυμάμαι πόσα λεπτά. Μετά τις 12:00 ανέβηκα στο δωμάτιο. Είχε περάσει λίγη ώρα και ανέβηκα για να κοιμηθούμε όλοι μαζί. Εκείνη αρνήθηκε. Δεν θυμάμαι αυτολεξεί τι μου είπε. Οι λέξεις δεν έχουν σημασία…
Πρόεδρος: Τα πάντα έχουν σημασία από αυτό το χρονικό σημείο.
Κατηγορούμενος: Ανεβαίνοντας τις σκάλες, είχε πει «δεν πάτε να ψοφήσετε και οι δύο, δεν με νοιάζει». Όταν ανεβήκαμε στο δωμάτιο, μου είπε: «Πάρε παιδί και αφήστε με ήσυχη». Μετά ανέβηκα με τη μικρή άλλες δύο φορές.
Πρόεδρος: Τι συνέβη την τρίτη φορά που ανεβήκατε με το μωρό;
Κατηγορούμενος: Η Καρολάιν είχε ξαπλώσει. Η πιο σοφή απόφαση θα ήταν να είχα κοιμηθεί με τη μικρή στον καναπέ. Ήταν ξαπλωμένη, θεώρησα ότι ηρεμεί. Νομίζω ότι με αντιλήφθηκε όταν μπήκα. Άφησα την μπέμπα δίπλα της, ώστε να πάω και εγώ από την άλλη μεριά, να πάω και εγώ να ξαπλώσω. Δεν με ένοιαζε καν εγώ να κοιμηθώ. Αλλά να κοιμηθεί η μικρή στο κρεβάτι της και να λήξει το περιστατικό. Πήγα να ανέβω και εγώ στο κρεβάτι και αυτό την εξόργισε, γιατί έκανα ό,τι μου έλεγε να μην κάνω, δηλαδή να μην κοιμηθεί η μικρή στο κρεβάτι.
Πρόεδρος: Σας ανέφερε κάτι συγκεκριμένο;
Κατηγορούμενος: Άρχισε να φωνάζει δυνατά, ξύπνησε η μικρούλα. Μου είναι δύσκολο να πω τις λέξεις που χρησιμοποιούσε. Δεν μου είναι εύκολο να πω κάτι άσχημο για την Καρολάιν. Καταλαβαίνετε, δεν χρειάζεται να σας πω…
Πρόεδρος: Οφείλετε να πείτε.
Κατηγορούμενος: Αν καταλάβετε πόσο σημαντικός ήταν αυτός ο άνθρωπος για μένα. Ήταν μια στιγμή έξαρσης εκτός ελέγχου «σου είπα να μην την φέρεις εδώ, φύγετε, δεν σας θέλω», ασχημες λέξεις, δεν έχει σημασία. Πάνω στην έξαρση της στιγμής.
Πρόεδρος: Είχε μεγάλη διάρκεια το επεισόδιο μεταξύ σας;
Κατηγορούμενος: Ίσως και λιγότερο από πέντε λεπτά.
Πρόεδρος: Με τις ενδείξεις του ρολογιού εκείνο το διάστημα φαίνεται ότι έχει εντόνους παλμούς και φαίνεται (από το ρολόι) ότι διανύει απόσταση 141 μέτρων…
Κατηγορούμενος: Αυτό που μπορώ να σκεφτώ, μετά το περιστατικό, αφού έκανε μια κίνηση, ανασηκώθηκε με τον κορμό στο κρεβάτι και μας είπε να φύγουμε, η μικρή είχε ξυπνήσει. Την απώθησε… Ήταν η πρώτη φορά που σε μια τέτοια έκρηξη πήρε η μπάλα και το παιδί. Τρόμαξε. Άκουσε τις φωνές.
Πρόεδρος: Εσείς θεωρούσατε ότι η σύζυγός σας θα κάνει κακό στο παιδί σας;
Κατηγορούμενος: Όχι, δεν το θεωρούσα, ήταν μια τέλεια μητέρα, υπέροχη. Η κόρη της ήταν η ζωή της. Την αγαπούσε πιο πολύ από εμένα, πιο πολύ από τη ζωή της. Ταυτόχρονα, την στιγμή εκείνη τη στιγμή δεν ξέρω αν θόλωσε τόσο, αν άθελά της έκανε κακό στη μικρή.
Πρόεδρος: Τι σκέψεις κάνατε για τη σύζυγό σας;
Κατηγορούμενος: Μέσα στις στιγμές αυτές της έντασης δεν σκέφτομαι αν οι εκρήξεις αυτές είναι εντός ορίων. Είχε θολώσει σε τέτοιο σημείο, που έλεγε ότι «δεν θέλω το παιδί». Ήθελα να αποδεχθεί όλο αυτό που είχα περάσει εγώ και η Λυδία.
Πρόεδρος; Σκεφτήκατε εκείνη την στιγμή ότι είναι επικίνδυνη για το παιδί;
Κατηγορούμενος: Ότι σε μια έκρηξή της έκανε άθελά της κακό στο παιδί. Με διέλυσε, όταν είδα τη μικρή σε έναν υποτυπώδη κίνδυνο…
Πρόεδρος: Φοβηθήκατε;
Κατηγορούμενος: Πάρα πολύ. Φοβήθηκα πάρα πολύ για τη μικρή, όχι για τον εαυτό μου. Φοβήθηκα ότι δεν μπορώ να προβλέψω την επόμενη κίνησή της.
Πρόεδρος: Φοβάστε ότι θα κάνει κακό στο παιδί δηλαδή;
Κατηγορούμενος: Την στιγμή της έκρηξης έκανε κακό στο παιδί, άθελά της. Σκέφτηκα ότι οι εντάσεις επηρεάζουν πλέον και τη μικρή. Εμένα με χτυπούσε, και να με χτυπήσει 500 φορές δεν με πειράζει.
Πρόεδρος: Νιώσατε ότι μπορεί εν τη απουσία σας να δημιουργηθούν προβλήματα για τη σωματική ακεραιότητα του παιδιού; Θα φοβόσασταν να αφήσετε το παιδί με τη μητέρα του;
Κατηγορούμενος: Από την στιγμή που είδα μια φορά να επηρεάζεται η μικρή, σκέφτηκα ότι μπορεί να ξαναγίνει.
Πρόεδρος: Δηλαδή, θεωρούσατε ότι η βία μπορούσε να φτάσει και στο παιδί;
Κατηγορούμενος: Μέσα μου είναι τελείως διαχωρισμένα τα δυο της κομμάτια, οι εξάρσεις της και ο γενικότερος χαρακτήρας. Σαν μητέρα δεν είχε σκοπό να τη βλάψει. Προσπαθώ να δικαιολογήσω την Καρολάιν στα πάντα, γιατί πιστεύω ότι η στιγμή της έκρηξής της δεν είναι ο εαυτός της. Και ότι τη μικρή τη λατρεύει.
Πρόεδρος: Νιώσατε θυμό γι’ αυτό το περιστατικό;
Κατηγορούμενος: Λύπη και στεναχώρια. Ήταν μια τέλεια μητέρα και έβλαψε άθελά της τη μικρή.
Πρόεδρος: Έγινε το παιδί ποτέ η αφορμή για επεισόδιο βίας από εκείνη;
Κατηγορούμενος: Όχι.
Πρόεδρος: Τότε πώς φοβόσασταν μήπως κάνει κάτι κακό στο παιδί;
Κατηγορούμενος: Εγώ ήμουν ο στόχος, όχι η μικρή. Δεν τη θεωρώ βίαιο άνθρωπο.
Πρόεδρος: Πώς δεν τη θεωρείτε, αφού φοβόσασταν για το παιδί σας….
Κατηγορούμενος: Δεν αποκλείω να έχω εξιδανικεύσει τόσο πολύ την Καρολάιν, που να μην μπορώ να δω την αντίφαση…
«Προσπάθησα να ηρεμήσω τη Λυδία»
Επανερχόμενος στις κρίσιμες ώρες του εγκλήματος, ο ίδιος είπε πως, μετά την απώθηση από την Καρολάιν της μικρής Λυδίας, προσπάθησε να ηρεμήσει το παιδί. Στη συνέχεια, όπως είπε, ανέβηκε στην κρεβατοκάμαρα για τέταρτη φορά και ρώτησε την Καρολάιν: «Κατάλαβες τι έκανες; Χτύπησες τη μικρή;». Ήταν μεγάλο λάθος να ξανανέβω στην κατάσταση που ήμουν. Το μόνο που ήθελα να ακούσω, ήταν ένα «συγγνώμη, δεν το εννοούσα». Αλλά το έκανα πολύ γρήγορα.
Πρόεδρος: Τη συγγνώμη δεν τη ζητάμε, μας τη δίνουν. Η σύζυγός σας δεν ήταν κόρη σας…
Κατηγορούμενος: Έπρεπε να την αντιμετωπίσω με σεβασμό και αγάπη και ας έχει κάνει κάτι λάθος.
Συνεχίζοντας, είπε: «Ξανακατέβηκα στο σαλόνι στις 2 περίπου το βράδυ. Έκανα πέρα-δώθε στο σαλόνι για να κοιμηθεί η μικρούλα. Και να σκέφτομαι αυτό που συνέβη. Τι θα γίνει. Τι θα κάνω… Εκείνη την στιγμή υπάρχει στο μυαλό μου ένα χάος. Ανεβαίνω ξανά για μια προσπάθεια να γίνει αυτό που έβλεπα ως η μόνη φυσιολογική, ώριμη λύση. Να κοιμηθούμε όλοι μαζί, να περάσει όλο αυτό. Ένα “συγγνώμη” να λήξει, χωρίς συζήτηση για την αντίδρασή της προς τη μικρούλα. Ήταν λίγο μετά τις 4 π.μ.».
Πρόεδρος: Σε κατάσταση ήταν, κοιμόταν;
Κατηγορούμενος: Δεν είμαι σε θέση να πω αν κοιμόταν, είχε κλειστά τα μάτια. Κατάλαβα ότι ήμουν εκεί, όταν έκατσα αρκετά δίπλα της. Ξάπλωσα δίπλα της. Κατάλαβε, γιατί κινήθηκε, γύρισε το κεφάλι. Πήγα να την πάρω αγκαλιά.
Πρόεδρος: Πώς αντέδρασε;
Κατηγορούμενος: Απότομα, πήγε να τιναχτεί…. ότι μην με αγκαλιάζεις, είχε αντίδραση, μου είπε “φύγε”.
Πρόεδρος: Πώς αντιδράσατε;
Κατηγορούμενος: Περίμενα να περάσει η ώρα για να ηρεμήσει. Έλεγα δεν μπορεί να μην έχει καταλάβει… Όταν άρχισε να αντιδρά, έφυγε και η τελευταία μου ελπίδα.
Πρόεδρος: Είδατε δηλαδή την ίδια συμπεριφορά, όπως και τις άλλες τρεις φορές. Τι άλλαξε αυτή τη φορά; Είχατε δεδομένο ότι θα ζητήσει συγγνώμη;
Κατηγορούμενος: Δεν το είχα δεδομένο, το θεωρούσα το πιθανότερο.
Πρόεδρος: Γιατί αυτή η αντίδραση σας θύμωσε τόσο πολύ αυτή τη φορά σε σχέση με τις άλλες φορές;
Κατηγορούμενος: Είναι απόρροια αυτού που είχε γίνει με το μωρό… Έλεγα ότι κάποια στιγμή ηρεμεί… Ήθελα να λήξει το περιστατικό, να πει μια συγγνώμη.
Πρόεδρος: Ανεβήκατε στο σώμα της;
Κατηγορούμενος: Προσπαθούσα να την αγκαλιάσω… Ναι, ανέβηκα.
Πρόεδρος: Γιατί;
Κατηγορούμενος: Γιατί έτσι όπως χτυπιόταν, δεν ήθελε να την αγκαλιάσω.
Πρόεδρος: Μα τις προηγούμενες φορές έκανε χειρότερα.
Κατηγορούμενος: Προσπαθούσα να την αγκαλιάσω, του στιλ να της πω κατάλαβες τι έκανες; Ήθελα να ηρεμήσει.
Πρόεδρος: Δυόμιση ώρες μετά; Είναι δυνατόν να θέλετε να ηρεμήσει και να είστε πάνω της;
Κατηγορούμενος: Αυτή τη φορά ήταν η εξαίρεση.
Πρόεδρος: Η εξαίρεση που δεν σας επιτρέπει να την ξαναδείτε…
Κατηγορούμενος: Ήθελα να καταλάβει τι περάσαμε εγώ και η Λυδία.
Πρόεδρος: Τι να καταλάβει; Αφού λέτε ότι κοιμόταν…
Κατηγορούμενος; Δεν ξέρω αν κοιμόταν…
Πρόεδρος;: Λέτε ότι την πιέζατε. Πού την πιέζατε;
Κατηγορούμενος: Στο μαξιλάρι.
Πρόεδρος: Πώς αντέδρασε;
Κατηγορούμενος: Μου φώναζε.
Πρόεδρος: Πού στο μαξιλάρι; Βάλατε και το χέρι στο στόμα της;
Κατηγορούμενος: Όχι.
Πρόεδρος: Τι σας φώναζε;
Κατηγορούμενος: Σήκω φύγε, κάποιες από τις κοινές βρισιές, την είχα εκνευρίσει πολύ παραπάνω.
Πρόεδρος: Και πήρατε και το μαξιλάρι και το χρησιμοποιήσατε πάνω στο κεφάλι της; Ποιος ο σκοπός;
Κατηγορούμενος: Δεν υπήρχε σκοπός, προσπαθούμε τώρα να βρούμε τώρα λογική σε ένα σημείο που δεν μπορώ ακόμη να το εξηγήσω στο μυαλό μου… Είναι τόσο θολωμένο το μυαλό μου…
Πρόεδρος: Δεν καταλαβαίνατε ότι αυτό που κάνατε οδηγεί την κοπέλα στον θάνατο; Λέτε ότι την λατρεύατε…
Κατηγορούμενος: Ό,τι προσπαθώ να σας απαντήσω, είναι αυτό που απαντάω και στον εαυτό μου.
Πρόεδρος: Μιλάμε για πέντε λεπτά που νιώθετε ότι είχατε «γυναίκα των ονείρων σας» στα χέρια σας. Δεν καταλάβατε τι κάνατε;
Κατηγορούμενος: Δεν βγάζει και σε εμένα λογική, ό,τι λέμε είναι ξεκάθαρο λάθος.
Πρόεδρος: Σε αυτά τα πέντε λεπτά δηλαδή δεν πέρασε λεπτό από το μυαλό σας ότι «εγώ αυτή την κοπέλα τη λατρεύω» και ότι το παιδί είχε δικαίωμα να μην στερηθεί τη μητέρα του; Αλλά και τον πατέρα του…
Κατηγορούμενος: Υπήρχε ποτέ περίπτωση με μια λογική, ήρεμη σκέψη, να δω ότι το παιδί θα χάσει τους γονείς του και να το αποδεχτώ;
Πρόεδρος: Θα έπρεπε να περάσουν από το μυαλό σας. Έχετε γίνει εσείς τώρα ο βίαιος. Οδηγείτε έναν άνθρωπο στον θάνατο, τη μάνα του παιδιού σας. Τι σκεφτόσασταν εκείνη τη στιγμή, γιατί χάσατε τη λογική;
Κατηγορούμενος: Ό,τι είχε προηγηθεί…
Πρόεδρος: Μας έχετε φέρει εδώ ένα σωρό βεβαιώσεις ότι παρακολουθήσατε σεμινάρια πρώτων βοηθειών και δεν καταλαβαίνατε ότι την οδηγείτε στον θάνατο…
Κατηγορούμενος: Εκείνη την στιγμή η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι λιποθύμησε…
Πρόεδρος: Πότε καταλάβατε ότι είναι νεκρή;
Κατηγορούμενος: Όταν την είδα στο πρόσωπο. Κατέβηκα (σ.σ. μετά, μολις κατάλαβε ότι ήταν νεκρή) να δω τι κάνει η μικρή, αν κοιμάται. Είναι αδυνατον να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί. Έτρεξα ξανά πάνω, ήταν αδύνατον να συνηδητοποιήσω αυτό που έχει γίνει.
Πρόεδρος: Πότε άρχισε να λειτουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης; Γιατί κάνατε και ενέργειες, για να αποκρύψετε το έγκλημα.
Κατηγορούμενος: Στην ίδια κατάσταση συνέχισα να είμαι πολλή ώρα. Σκέφτηκα πώς το άφησα εγώ να συμβεί αυτό το πράγμα…
Πρόεδρος: Τον εαυτό σας στη φυλακή τον σκεφτήκατε;
Κατηγορούμενος: Ναι. Όποιος κάνει τέτοιο πράγμα, είναι βέβαιο ότι θα καταλήξει στη φυλακή…
Πρόεδρος: Και τι κάνατε;
Κατηγορούμενος: Μου ήταν αδύνατον να διαχειριστώ αυτή την κατάσταση….
Η απολογία συνεχίζεται.
